پنجره را باز ميكنم

پنجره را باز ميكنم

در آغوش آسمـان فرياد ميزنم ...

حضور آسمان گاهي چون بادي موافق در افكارم رخنه ميكند

حضور آسمان گاهي چون بادي موافق در افكارم رخنه ميكند

و پريشاني موهايم را بهانه اي ميشود ...

زوزه هاي دلواپس انتظار

زير بار سنگين قدم هايم ناتواني خود را خش خش ميكنند

تاريكي آرام از فراز كوهها فرود مي آيد

امشب از جنس فريادم

از جنس نيـــاز ...

در دالان هاي تاريك ترديد كورسوي كوچكي از اميد اما

هنــوز نفس نفس ميزند

امشب همدوش تاريكي ام ...

فرياد به هر چه تاريكي

كه مرا اين چنين سخت در آغوش گرفته است ...

فرياد به تو اي دل

تا باز ماني ز سوختن

و فرياد به تو اي چشم هاي من

كه هنوز و هميشه در اين بغض دردناك غلت می خوريد ...

فرياد به قفل اين سكـــوت كه هنوز بسته است

و اي آسمـــان فرياد به بادهايت كه اينگونه بر گونه هاي خورشيـــد سيلی

مي زنند.

و اي بادها فرياد به شما که به آفريننده تان بگوييد

گناه خورشيد چه بود كه اينگونه به شلاق كشيده شد؟

امشب خورشيد در حسرت پــرواز بيدار است

امشب خورشيد گيسوانش را به باد خواهد داد

تا شايد شاخه درختي تكيه گاهش شود

و ترانه اي يابد از رهايي

تا نجات اين چشم هاي ساكت خاموشي

كه هيچ گاه پلك نمي زنند ...

امشب خورشيد تشنه نور است

و آسمــان روزي ، در هراس گم شدن هميشه خورشيد در برفها

خواهد ماند . . .

روزي كه خورشيد

براي هميشه در انجماد مبهم برف ها گم ميشود . .

آه . . . .

كاش تاريكي می گذاشت خورشيد براي هميشه در آغوش آسمانش بماند

گوش كن! چگونه می خندند ستاره ها در نبود خورشيد !!!

امشب خورشيد همدوش سحر تا هم آغوشي نور پــرواز خواهد كرد

گرچه براي پرواز آسمان تاريك است و دستان خورشيد خسته

اما درون آسمان هنوز آتشي روشن است

كه امنيت رفته را باز مي آورد

و ترانه اي به گوش ميرسد كه از نخستين سكوت جهان مي آيد ...

ظرف آبي بايد برداشت

عكس آسمـــان و خورشيـــد درون کاسهء آب هم

بدون شك زيباست

و اين تصوير شروع داستاني ست كه تا ابد ادامه مي يابد

گرد تو ميچرخد

و در من تمام ميشود ...